Toen Nathalie nog een Nathalie-tje was....
Toen Nathalie nog een Nathalie-tje was....
Zoals zoveel jonge meisjes was ook ik vroeger gek op paarden. Als we in de auto zaten en ik zag een paard was het: "PAARD! PAARD!" Ik knipte uit allerlei boekjes en tijdschriften paarden plaatjes en foto's uit en plakte dit in een plakboek. Mijn hele kamer hing vol met paarden posters. Alles was paard. Het was dan ook niet verwonderlijk dat ik, toen ik 6 jaar werd, op paardrijden mocht.
Bij mijn moeder, die ook vanaf jongs af aan altijd in de paarden had gezeten, ging het ook weer kriebelen op het moment dat ze mij op de manege zag rijden. Toen zij zwanger werd van mijn broer, was ze gestopt met rijden. Maar nu was het moment om dit weer op te gaan pakken.
1,5 Jaar later werd mijn zusje 6 jaar en uiteraard ging ook zij op de manege rijden. Dus elke zaterdag ging mijn moeder met ons naar de manege. En zijzelf reed, als ik me niet vergis, op woensdag. Het huisvrouwen clubje noemde ze het zelf.
Omdat we nog te jong waren om alleen thuis te blijven en mijn vader vol-continu diensten draaiden, ging mijn broer elke zaterdag mee naar de manege. Het leek hem toch ook wel heel leuk om te gaan paardenrijden. Voor mijn ouders was het een flinke kostenpost om met 4 personen wekelijks op de manege te gaan rijden. Het was dan voordeliger om zelf een paard aan te schaffen.
En zo werd Nathalie-tje op haar 8e het gelukkigste meisje van de hele wereld. Ik kreeg een eigen paard! Natuurlijk was dit niet mijn paard. Het was het gezinspaard. Maar zo voelde het voor mij wel.
Na een akkefietje met mijn broer (iets met nog niet nagesingeld te hebben en paard-lief het leuk vond om plat door de bochten te gaan en het zadel wat scheef ging zitten en mijn broer die zich moest laten vallen) was hij volledig genezen van dit paarden virus.
Voor mijn zusje en mijzelf kon het allemaal niet gek genoeg. Langzaam aan groeide we op tot echte amazones. We gingen mee doen aan dressuur wedstrijden, spring wedstrijden, puzzelritten die in de omgeving georganiseerd werden, we leerden mennen. Heel onze jeugd brachten wij door tussen de paarden. En nu, 33 jaar later, is er eigenlijk vrij weinig veranderd. Met allemaal een eigen paard zijn wij nog steeds elke dag tussen de paarden te vinden.
Terug denkend aan toen.... Wat heb ik een mooie jeugd gehad en daardoor nu ook een mooie toekomst vol paardenliefde en paardenplezier.
Ons eerste paard is op 4 januari 2022 overleden op een leeftijd van 30,5 jaar.
Wat overblijft is 28 jaar aan herinneringen.
Veel herinneringen, mooie herinneringen, leuke herinneringen.
Wat hebben wij samen ongelofelijk veel avonturen beleefd.
Dag lief, trouw maatje 💔
(Note: De foto's stammen uit +/- 1994 en ietsje later. Toen was het nog niet gebruikelijk om een cap te dragen tijdens het rijden. Alleen met wedstrijden. Uiteraard weten we nu beter en stappen wij nooit meer op zonder cap.)
